De scriptie is het sluitstuk van de rechtenstudie, zowel in de bachelor- als masterfase. De student moet aantonen in staat te zijn min of meer zelfstandig academisch onderzoek uit te voeren. En dat blijkt niet altijd even makkelijk…
Er wordt regelmatig kritiek geuit op de gemiddelde kwaliteit van juridische scripties en de efficiëntie van scriptietrajecten; gemiste deadlines, ondermaats taalgebruik, onvoldoende structuur, te weinig diepgang, een missende rode draad of de scriptie volschrijven met open deuren en bekend veronderstelde kennis. Toch is dat gemopper niet helemaal fair, want “van de scriptiestudent wordt het bijna onmogelijke verwacht,” aldus Marnix Snel, universitair docent privaatrecht aan Tilburg University. “Het is erg lastig om zonder ervaring en diepgaande vakinhoudelijke kennis binnen een relatief korte periode toch een goede probleemstelling te formuleren.”
Snel pleit daarom in de laatste editie van Ars Aequi voor meer aandacht voor de onderzoeksopzet. “Door wetenschapsfilosofen […] wordt de goede en tijdige uitwerking van een onderzoeksopzet al sinds jaar en dag aangemerkt als dé belangrijkste voorwaarde voor het efficiënt, controleerbaar en objectief uitvoeren van (scriptie)onderzoek,” betoogt hij. De onderzoeker kan daardoor zowel doelbewust op zoek gaan naar (nieuwe) kennis als op een overzichtelijke manier verslag uitbrengen van zijn bevindingen. “Bovendien voorkomt een goed uitgewerkte onderzoeksopzet dat de scribent/onderzoeker eindeloos ronddoolt.” Kortom, dat scheelt een hoop tijd, stress en frustratie.
In datzelfde artikel (‘De goede onderzoeksopzet als succesfactor voor de juridische scriptie’) bespreekt Snel het belang van vooronderzoek, het kiezen van een origineel scriptieonderwerp, waarom het zo lastig is om een goede onderzoeksopzet in elkaar te zetten, welke (te hoge) verwachtingen studenten hebben van de scriptie én hoe ze deze uiteindelijk tot een goed einde kunnen brengen. Het hele stuk lees je hier.
Hulp nodig met je scriptie? Kijk dan hier waarmee wij je kunnen helpen!