“Wie van de twee?” is de vraag die de rechtbank in het Belgische Leuven niet kon beantwoorden. De rechtbank heeft een tweeling vrijgesproken voor een vechtpartij in een snackbar. Eén van de twee heeft een vuistslag aan het slachtoffer gegeven, maar niet kon worden achterhaald wie van de tweeling deze vuistslag heeft gegeven.
Door Gracièla van Duinkerken
Van het desbetreffende incident waren beveiligingsbeelden beschikbaar. Op de beelden was te zien dat een van de verdachten twee keer door zijn tweelingbroer wordt tegengehouden, maar uiteindelijk de derde keer toch een aantal vuistslagen geeft aan het slachtoffer. De beelden gaven echter niet voldoende duidelijkheid, omdat de broers teveel op elkaar zouden lijken en niet te onderscheiden waren. Zowel de politie als de slachtoffers konden de broers niet van elkaar onderscheiden.
Vrijspraak door twijfel
Ook het verhoor bracht geen duidelijkheid over wie de desbetreffende klap uitgedeeld zou hebben. Omdat de rechtbank op basis van het dossier vond dat niet beiden schuldig waren aan het incident, zag de rechtbank zich genoodzaakt beide broers vrij te spreken op basis van twijfel.
Ook Nederland heeft te maken gehad met een soortgelijke zaak. In deze zaak was er sprake van een incident waarbij twee broers betrokken waren die deel uitmaken van een identieke drieling. Op enig moment is er tussen de twee broers en een koppel een woordenwisseling ontstaan. Volgens verschillende getuigen valt er vervolgens een klap en een schop door één van de twee broers. De signalementen die de getuigenverklaringen aflegden zouden zowel naar de ene broer als de andere broer kunnen wijzen en bieden geen uitsluitsel. Het hof heeft in hoger beroep vrijgesproken wegens een gebrek aan wettig en overtuigend bewijs.
Het “criminele-tweelingbroer-verweer”
In bovenstaande zaken waren meerdere broers aanwezig ten tijde van het incident, maar het komt ook voor dat slechts één van de tweeling aanwezig is bij een misdrijf en vervolgens het verweer voert dat niet hij maar zijn onschuldige tweelingbroer (of -zus) dat was. Tweelingbroers geven elkaar dan over en weer de schuld van een strafbaar feit. Bij twijfel zal dan vrijspraak moeten volgen. DNA-onderzoek biedt in dit soort zaken immers doorgaans geen soelaas, nu de DNA-profielen van eeneiige-tweelingen vrijwel identiek zijn aan elkaar.
Amerikaanse onderzoekers hebben eerder een manier gevonden om het DNA-profiel van een onschuldige tweelingbroer (of -zus) te onderscheiden van de criminele wederhelft. Door invloeden van buitenaf (zoals voeding, alcohol en roken) ontstaan er minimale veranderingen in het DNA-profiel van tweelingen welke aan het licht kunnen komen door onderzoek. Deze techniek kan echter enkel toegepast worden bij misdrijven waar DNA-materiaal is aangetroffen en daarnaast moeten de tweelingen dusdanig verschillende levens hebben geleid om te zorgen voor een significant verschil in DNA.
Andere trucjes als tweeling
Dat het zijn van tweeling ‘handig’ kan zijn blijkt ook wel uit het volgende. In 2017 ontsnapte nog een gevangene in Peru dankzij het bezoek van zijn tweelingbroer. De gevangene drogeerde zijn tweelingbroer, trok zijn kleren aan en liet hem achter in de cel. Dankzij vingerafdrukken werd duidelijk dat de verkeerde tweelingbroer nog in de gevangenis verbleef. De ontsnapte gevangene wist dertien maanden lang uit handen van de politie te blijven.