Rechtbank Overijssel, 21 februari 2022, Verschil in salaris geen discriminatie (ECLI:NL:RBOVE:2022:590)
Essentie
Werkneemster is bij werkgever (Wehkamp) in dienst getreden in de functie van Legal Counsel tegen een maandsalaris van 4.400 euro. Een aantal maanden later wordt een mannelijke werknemer aangenomen, ook in de functie van Legal Counsel. Werkneemster verneemt van hem dat hij een hoger salaris krijgt en kaart dit aan bij werkgever. Ruim een jaar en een aantal gesprekken later wordt het salaris van werkneemster verhoogd naar 5.750 euro. Het salaris is daarmee gelijk getrokken met dat van haar mannelijke collega. De laatste tijdelijke arbeidsovereenkomst van werkneemster is niet verlengd en zij is ziek uit dienst getreden.
In dit geding vordert zij een verklaring voor recht dat werkgever in strijd heeft gehandeld met de gelijke behandeling van mannen en vrouwen door een verboden onderscheid naar geslacht te maken. Werkneemster vordert onder meer een billijke vergoeding van 140.000 euro en achterstallig loon ter hoogte van 30.953,70 euro.
Rechtsregel
Ingevolge artikel 7:646 lid 1 BW is het de werkgever verboden om onderscheid te maken tussen mannen en vrouwen. Lid 14 stelt vervolgens dat de werkgever een werknemer die een beroep doet op lid 1 niet om deze omstandigheid mag benadelen.
Een verschil in beloning tussen mannen en vrouwen die dezelfde functie uitoefenen kan aangemerkt worden als een onderscheid naar geslacht. Het is mogelijk dat een dergelijk onderscheid objectief gerechtvaardigd wordt door een legitiem doel en de middelen voor het bereiken van dat doel passend en noodzakelijk zijn. Voor het beloningsverschil is daarbij vereist dat het verschil tot stand is gekomen op grond van gelijkwaardige maatstaven, zoals opleiding, ervaringsjaren en eerdere functies.
Inhoud arrest
De kantonrechter onderzoekt allereerst of sprake is van een schending van art. 7:646 lid 1 BW, dan wel de Wet gelijke behandeling van mannen en vrouwen. Is de ongelijke beloning een verboden onderscheid naar geslacht? Het enkele feit dat een mannelijke collega meer salaris ontvangt, leidt niet zonder meer tot die conclusie. Het is namelijk mogelijk dat een dergelijk onderscheid objectief gerechtvaardigd wordt door een legitiem doel en dat de middelen voor het bereiken van dat doel passend en noodzakelijk zijn.
Wehkamp heeft erkend dat de functies gelijkwaardig waren en dat de mannelijke werknemer een hoger salarisaanbod heeft gekregen. Het verschil in beloning zal gebaseerd moeten zijn op gelijkwaardige maatstaven om objectief rechtvaardig te zijn. Wehkamp heeft hiertoe uitgelegd dat zij in beginsel het beginsalaris van de desbetreffende schaal als aanbod doen. Hier kan van afgeweken worden indien de sollicitant over bijzondere specialistische kennis of ervaring beschikt. Ook kijkt Wehkamp naar het aantal jaren werkervaring, de opleiding en het type organisatie waar de sollicitant daarvoor werkte. Het laatst verdiende salaris van de sollicitant dient daarbij als indicatie.
Werkneemster zou weinig ervaring hebben opgedaan als bedrijfsjurist in de relevante sector. De mannelijke collega had juist meer ervaring op dit punt. Dit heeft ertoe geleid dat hij een hoger aanbod heeft gekregen. De kantonrechter volgt de verklaring van Wehkamp en concludeert dat het verschil in beloning gebaseerd is op gelijkwaardige maatstaven.
De tweede vraag die de kantonrechter moet behandelen is of Wehkamp de werkneemster heeft benadeeld omdat zij een beroep op de gelijke behandeling heeft gedaan. Voorop wordt gesteld dat het Wehkamp vrij staat om een arbeidsovereenkomst van bepaalde tijd niet te verlengen, tenzij dit verband houdt met het verbod op een ongelijke behandeling. De kantonrechter ziet geen verband tussen beide, omdat Wehkamp gemotiveerd gesteld heeft dat de keuze om niet te verlengen het gevolg was van het onvoldoende functioneren van werkneemster en het negatieve advies van de bedrijfsarts.
De kantonrechter wijst alle verzoeken af.