Vlak voor en tijdens het schrijven van mijn scriptie heb ik denk ik vijf keer contact gehad met mijn begeleider; twee keer voordat ik begon met schrijven, een keer toen ik na een iets te lange pauze écht ging beginnen met schrijven en twee volledige conceptversies die hij van feedback voorzag.
Daarna ging hij met pensioen en ik vind het nog steeds jammer dat we niet samen deze laatste veldslag konden afmaken, maar dat is geheel en al mijn eigen schuld. Voor het staartje van mijn scriptie kreeg ik dus een andere begeleider, die mijn derde concept doorlas, nog wat kleine aanwijzingen gaf en de tweede versie die ik haar stuurde direct doorzette naar de examinator. Toch twijfelde ik eraan of ik wel aan de ‘zelfstandigheidseis’ van de scriptie had voldaan. Ja, de feedback was steeds minimaal geweest, maar had ik desondanks niet te veel aan het handje van begeleider 1 gelopen?
Wat later hoorde ik het relaas van een andere student over de scriptie aan. Zo goed als iedere week contact met de begeleider, uitgebreide besprekingen, aanwijzingen van de begeleider die uitgezocht of uitgewerkt konden worden, veel feedbackrondes… En uiteindelijk was voor deze student de zelfstandigheidseis geen enkel probleem. Ik was lichtelijk verbaasd. Zo veel begeleiding? Whut? Hoe dan?
Ik moest daardoor ook denken aan een essay dat jaren eerder op het studieprogramma stond. De officiële planning van het vak: onderzoeksvoorstel laten beoordelen, schrijfplan laten beoordelen, essay insturen, eventuele feedback verwerken, definitieve versie insturen. Voor mij eindigde het traject na stap 3: essay insturen, 8 ontvangen, klaar.
Een medestudente destijds heeft op haar 4 conceptversies – die onvoldoende waren om het vak te halen – gedetailleerde feedback gekregen. Versie 5 was voldoende om ‘officieel’ beoordeeld te worden en zij kreeg daarvoor een 8. Ergens voelde dat niet helemaal eerlijk, maar ik troostte me met de opmerking die ik een jaar later van ‘mijn’ examinator van dat vak kreeg: “Ja, echt stom van me, want je essay was echt heel goed. Ik had je eigenlijk een 9 moeten geven“.
Inmiddels ben ik natuurlijk overgelopen naar de andere kant en begeleid ik studenten bij het schrijven van papers, essays en scripties. En ook nu zie ik deze twee uitersten voorbij komen; de ene groep die het liefst iedere alinea naar de begeleider stuurt voor feedback om er vervolgens een uur lang over na te praten, en de andere groep die een zo goed als volledige scriptie schrijft voordat ze er ook maar aan dénken om iets in te sturen voor feedback, omdat ze bang zijn anders niet aan de zelfstandigheidseis te voldoen.
Maar geloof me, sparren over je onderwerp, advies vragen over je structuur, bijgestuurd worden tijdens het schrijfproces, het doet niets af aan het zelfstandig doen van je onderzoek, het zelfstandig schrijven van je scriptie. Het wordt pas een ander verhaal als je je hele tekst door iemand anders laat schrijven. Wat overigens ook geen garantie is voor een voldoende, maar dat terzijde. Geloof me, van advies vragen kan het hele scriptieproces een stuk relaxter worden. En wil dat niet iedereen?
Alhoewel het ook weer niet té soepel moet gaan natuurlijk. Er moet op de socials nog wel iets te klagen overblijven voor #hetleeddatscriptieheet.
Heb je een steengoed scriptie- of essayonderwerp en zit het met de juridische inhoud wel snor, maar heb je moeite met goedlopende zinsconstructies? Heb je een briljante annotatie geschreven, maar kun je nog wat hulp gebruiken met de d’tjes en t’tjes of andere grammaticaregels? Geen nood! Wij helpen je verder.