Mijn scriptie is af, dus ik ben afgestudeerd. Dat is hoe het voelt, maar het is niet helemaal de waarheid. Na het afmaken van de scriptie volgt immers nog de verdediging. Een, zo stel ik me nu al voor, absurd tafereel als kers op de taart die mijn studie fiscale economie is geweest. Na een uur praten over je onderzoek krijg je, terwijl de volgende student alweer op de gang staat te wachten, als het goed is je diploma in je hand gedrukt. Nog even op de foto met een stoffig Tilburg University logo en weer naar huis.
Door Michiel Hennevelt
Nee, de verdediging van de scriptie kan, in ieder geval in Tilburg, zeker niet gezien worden als de climax die je zou verwachten na vijf jaar studeren en een halfjaar schrijven. Tenzij je natuurlijk heel opgewonden wordt van het academische debat over je scriptieonderwerp (wat voor mij stiekem wel geldt, geheel binnen de grenzen van het psychisch gezonde). Het is ook een enigszins paradoxale aangelegenheid: aan de ene kant ben je al geslaagd, realistisch gezien het hoogst haalbare resultaat, aan de andere kant wordt je er duidelijk en herhaaldelijk op gewezen dat het wel om een echt tentamen gaat en dat je dus goed je best moet doen.
De student in mijn denkt: fuck it, dat diploma is binnen, ik ga vakantie vieren. In theorie kan je nog zakken bij je verdediging, maar enkel als blijkt dat je plagiaat hebt gepleegd of wellicht ook als blijkt dat je je scriptie door iemand anders hebt laten schrijven. Beide is bij mij als het goed is niet aan de orde (plagiaat kan je blijkbaar ook onbedoeld plegen). Het tentamenelement houdt in dat de 6 die je minimaal hebt nog verhoogd of verlaagd kan worden met een half punt, afhankelijk van hoe goed je de presentatie van de scriptie neerzet en de vragen beantwoordt.
Er is dus geen enkele logische reden om je verdediging heel serieus te nemen. Toch ga ik er mijn best voor doen. Dat heeft niets te maken met dat halve punt. Afstuderen met een zes is mij net zo lief als afstuderen met een negen, niemand die me ooit nog naar dat punt gaat vragen. Het heeft ook niet zozeer te maken met druk van buitenaf. Familie en vrienden zullen het immers niet eens opmerken als ik hier en daar wat fiscale blunders maak.
Het is niet iets rationeels wat mij drijft om van mijn verdediging iets moois te maken. Om een of andere onverklaarbare reden voel ik mij verplicht jegens mijn begeleiders, of de hele universiteit, om nog een laatste keer te laten zien dat het me iets interesseert wat ik de afgelopen jaren heb gedaan. De studie die ik gevolgd heb, bijna de perfecte studie, heeft mij gevormd en zal de rest van mijn leven bepalen. Zij heeft mij de meest leuke en interessante mensen laten ontmoeten en een passie losgemaakt, tot het obsessieve af, waar ik dankbaar voor ben. Ik weet hoe sullig dat klinkt, maar toch mag het gezegd worden. Tilburg, bedankt!