The other side

Het was september 2002 en ik stond voor de klas. Ik was 22, deed de lerarenopleiding Nederlands en op de school waar ik vroeg of ik daar m’n allereerste stage kon lopen, kreeg ik een baan aangeboden. Na een extra spoedcursus van een week waarin ik samen met andere beginnende docenten werd klaargestoomd voor het vak, gaf ik mijn eerste lessen.

Niet lang nadat het schooljaar was begonnen, was de eerste teamvergadering. Ik vond het doodspannend natuurlijk, want ik was in die eerste paar dagen al vaker voor leerling dan voor docent aangezien. Tijdens die vergadering voelde ik me ook alsof ik er niet hoorde. Alsof ik in de verkleedkist had gerommeld, mijn moeders kleding had aangetrokken en nu net deed alsof ik bij de grote mensen hoorde. Het was een ontzettend bizarre ervaring. Ik was er nog niet van bijgekomen, toen ik werd voorgesteld aan een collega die ik tot dan toe nog niet had gezien. Haar naam kwam me ontzettend bekend voor en na een korte brainstormsessie was ik eruit: dit was mijn juf van groep 3! Dit was de juf die mij had leren lezen en schrijven en dat was nu ineens een collega?! Dat kon toch helemaal niet joh! Zie je wel, ik hoorde daar helemaal niet.

Fast forward naar september 2020. Ik log in op Blackboard voor een virtuele klas. Maar het is niet helemaal hetzelfde als alle voorgaande keren. Nu log ik namelijk niet in als student, maar als tutor. Nu hoef ik niet te onthouden wat de docent vertelt en ik hoef geen aantekeningen te maken bij de PowerPoint, maar ik moet de chat in de gaten houden voor vragen of aanvullingen die belangrijk zijn. Nog geen week later log ik in op Teams voor het overleg van de vakgroep strafrecht waar ik plotseling ook bij hoor. Mijn docenten zijn ineens niet meer mijn docenten, maar collega’s. Ik zit ineens aan de andere kant.

Maar het bijzondere nu is dat het helemaal niet zo bijzonder voelt als toen in 2002. Het was nu vooral het eerste kwartier even gek – heel erg gek. Maar na een minuut of vijftien was het eigenlijk alsof het nooit anders geweest was. Het voelde niet alsof ik er niet hoorde. Niet alsof ik in verkleedkleren zat te doen alsof. Integendeel! Het voelde juist alsof ik precies daar zat waar ik hoorde te zitten. En ik vond het fantastisch! Ik wil alleen maar meer!

Ik weet niet of het de leeftijd is, of de setting, of het onderwerp, of dat het iets is dat veel dieper vanbinnen zit, maar ik vind het opvallend en hilarisch tegelijk dat twee redelijk gelijke situaties zo anders aanvoelen. Toen “paste” het niet en was ik binnen een jaar het onderwijs weer uit. Nu zit het als gegoten en ben ik eigenlijk van plan om na dit eerste jaar te blijven plakken. The other side bevalt veel te goed.

Maar had me dát verteld in 2003 en ik had je vierkant uitgelachen. Terug het onderwijs in? As if!
Het blijft toch grappig, hoe een mens kan veranderen.