De allereerste film die ik in de bioscoop zag met vriendinnen in plaats van met m’n ouders, was Last Action Hero. Of het nou komt doordat dit de eerste keer was dat ik alleen naar de bioscoop ging of doordat de film echt goed was, durf ik niet te zeggen, maar deze film heeft voor altijd een speciaal plekje in m’n hart. Niet in de laatste plaats vanwege het geweldige advies dat deze film tegen het einde geeft: “Als je de gelegenheid hebt om iemand die je dood wil hebben te vermoorden, doe het dan gelijk”.
In films gebeurt het vrijwel altijd dat de bad guy de good guy in de tang heeft en vervolgens uitgebreid zijn slinkse plannetjes uit de doeken gaat doen, opbiecht wie er allemaal al door zijn hand zijn gestorven, of wat hij nog meer voor duistere zaken op zijn kerfstok heeft, waardoor de good guy de tijd heeft om zelf te ontsnappen of zich te laten redden door andere good guys. Ik heb het vermoeden dat de meeste mensen die anderen omleggen dit advies op zich niet nodig hebben en gewoon wél schieten wanneer ze de kans krijgen. Wat overigens niet wegneemt dat ‘in real life’ een moord vaak ook wel wat sneller, praktischer of effectiever kan.
Natuurlijk kun je de parachute én de reserveparachute van je vrouw onklaar maken voordat zij gaat parachutespringen, maar succes is allesbehalve gegarandeerd. Voor je het weet overleeft ze die sprong alsnog en dan is alle moeite voor niets geweest. Want ik weet niet hoe deze man precies te werk is gegaan, maar heb je weleens geprobeerd een slaapzak op te rollen en terug in de draaghoes te doen?! Ik kan me voorstellen dat dat met een parachute niet veel makkelijker is.
Een van mijn favoriete arresten is daarom ook al jaren Poging tot gasmoord. Want allemachtig, hoe omslachtig wil je het hebben?! Ongemerkt een slaapmiddel toedienen aan het beoogde slachtoffer, hem als hij slaapt met een hamer bewusteloos slaan, om hem daarna naar de keuken te slepen, waar je hem met z’n hoofd in een gasoven wil leggen. Dan neem je wel erg veel risico hoor, man man man. Dat bleek natuurlijk al uit het arrest zelf; het slachtoffer bewoog onverwacht waardoor de klap met de hamer niet hard genoeg aankwam, waardoor het slachtoffer niet bewusteloos maar klaarwakker werd en nou ja. Je haalt je op deze manier gewoon veel te veel toevalligheden op de hals. Volgens mij kan het makkelijker.
Als je toch al ongemerkt een slaapmiddel toedient, kun je daar net zo goed een tikkie te veel van toedienen. In plaats van één klap met een hamer kun je ook best even doormeppen, al wordt dat waarschijnlijk wel echt een kliederboel. En in plaats van dat hele slachtoffer naar de keuken te slepen, kun je ook gewoon een plastic zak over z’n hoofd trekken. Nee goed, deze opties zijn ook niet waterdicht, maar met een beetje mazzel toch op z’n minst waterafstotend. Het hoéft niet zo ingewikkeld allemaal.
Dus op zich kan ik me prima vinden in het advies uit Last Action Hero. Heb je de kans, doen, want je weet maar nooit welke actieheld er anders ineens voor je neus staat. Alhoewel ik me aan de andere kant ook wel weer kan voorstellen dat je, als je je moord zó ingewikkeld hebt gemaakt, een aaneenschakeling van zó veel toevalligheden, met een zó ingenieus plot, best wel graag wilt dat anderen weten hoe slim je het allemaal bedacht hebt.
Want even, daar mag je dan ook best trots op zijn. Alleen zou je in dat geval beter een carrière als schrijver van misdaadromans kunnen overwegen. Niet alleen kunnen dan veel meer mensen genieten van je briljante hersenspinsels, voor je slachtoffer is het ook net even wat prettiger.