Plezier in het leed van andere mensen

Het datingprogramma ‘Lang leve de liefde’ is de laatste weken één van mijn grootste guilty pleasures geworden. Hoe langer je erover nadenkt, hoe gekker het wordt dat we met miljoenen mensen tegelijk naar een date kijken.

Door Nienke van Beek

Al maandenlang wordt het dagelijks uitgezonden. Eigenlijk verandert er nooit iets: er is een basis (twee mensen worden gematcht en worden samen in een huis gestopt voor 24 uur), de rest wordt ingevuld door de betreffende mensen, die bij alles wat ze doen worden gefilmd. Zelfs de berichten die de ene kandidaat over de andere stuurt tijdens een rant tegen zijn vrienden, blijven niet veilig.

De reden dat we met zijn allen naar de datingperikelen van anderen kijken? Louter leedvermaak. Ik denk dat ik niet de enige sadist ben die alleen blij is als een date goed verloopt wanneer de personen in kwestie minimaal 80 jaar oud zijn.

Zwetende oksels, rare uitspraken, strip-sjoelen als je nog geen uur binnen bent… De raarste dingen komen voorbij. Ik begrijp dat het een uitdaging is om je normaal te gedragen wanneer je een dag en een nacht (!) zit opgescheept met iemand die je niet eens kent, maar hebben deze mensen dan ook geen vrienden die even een ‘gast, dit is gewoon creepy’ opgooien? De kandidaten zijn voor hun deelname getest op corona en zijn dus zelfs niet meer veilig voor fysieke avances.

Om deze taferelen te voorkomen, zou ik toch eerder meedoen aan het veilige First Dates. Op een paar ongemakkelijke momenten na (elkaar begroeten zonder aanraking, wie-betaalt-de-rekening, het awkward afscheid), zit je bij First Dates relatief safe.

Lang leve de liefde-deelnemers hebben eigenlijk een enorme rode alarmknop nodig. Bescherming tegen plotselinge tongzoenen en van achter opduikende mannen met lichaamshonger zou dit programma een stuk fijner maken om aan mee te doen. Wél zonder kijkers, want niemand kijkt voor een leuke date.