Pietje Puk heeft een oud vrouwtje beroofd. Of Pietje Puk heeft een meisje geslagen. Of Pietje Puk blijkt bij een malafide incassobureau te werken dat er niet al te conventionele methoden op nahoudt om al dan niet terechte openstaande schulden te incasseren. Wat Pietje Puk ook geflikt heeft, er is altijd wel iemand uit zijn omgeving die stomverbaasd reageert: “Nououououou, dat had ik écht niet verwacht! Pietje Puk?! Maar dat is zo’n lieve jongen!”
De reacties van mijn buren na de schietpartij vorig jaar juli waren anders. Ze hadden het wel vaker aan de stok gehad met die bewuste buurman. Hij had ze uitgescholden, ze voelden zich onveilig. Als ze met hem in de lift stonden, voelden ze zich bedreigd. Ze wekten hoe dan ook de indruk dat ‘de heeeeeele flat’ het op z’n heupen kreeg van deze buurman.
Maar ik had geen idee wie het was. Werkelijk waar. Geen. Enkel. Idee. Zijn naam zei me niets, als andere buren hem beschreven ging er geen belletje rinkelen, en een ‘bedreigende buurman’ was ik in ieder geval nog nooit tegengekomen. Toen hij na die schietpartij weer op vrije voeten kwam, kwam hij dus ook weer gewoon thuis wonen, in onze flat. Zelfs al hadden alle instanties die er ook maar een woord over mochten zeggen anders geadviseerd, van de rechter mocht ‘ie naar huis. De hele flat was in rep en roer. Dit zou toch nooit goed gaan?! Wat als ze ‘hem’ tegen zouden komen?!
Ik had nog steeds geen idee. Als ik ‘m zou tegenkomen, zou ik het dus niet eens weten. Dacht ik. Want de buurman bleek een souveniertje te hebben overgehouden aan dat schietgebeuren: hij liep mank en wankelde in het rond met krukken. En toen kwam ik hem dus tegen, maar dat had ik pas later door. Ik kwam thuis en zag in de hal een man op krukken staan, terwijl de temperaturen buiten van de straat een ijsbaan hadden gemaakt. “Oh jemig zeg,” flapte ik eruit, “dat is mooi klote met dit weer!” Hij schoot in de lach, zei dat het inderdaad niet praktisch was en pas toen ik thuis op de bank plofte, legde ik de link. Dit was dus de agressieve buurman. Aha!
Vanaf dat moment kwam ik hem vaker tegen en ik kan niet zeggen dat hij onvriendelijk was of agressief overkwam. Hij verruilde de krukken voor een rollator, later had hij die ook niet meer nodig. Ik kwam ‘m tegen bij de kassa van Albert Heijn, we maakten een babbeltje, ik had serieus geen problemen met die man. Waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat ik goedkeurde wat hij had gedaan. Of nee, zou hebben gedaan, want veroordeeld is ie uiteindelijk nog altijd niet. Verdachte, geen dader, je weet wel.
Een maand of twee geleden kwam ik thuis en mocht ik de hal van de flat niet in. Er was net een arrestatieteam (helmen, schilden, the shizzle) bezig een man (geblinddoekt en wel) af te voeren. De buurman. Inderdaad.
Een rondje internet leverde de informatie op dat hij bij de snackbar ‘om de hoek’ ruzie had gehad met een andere man en naar hem had uitgehaald met een kapotgeslagen bierflesje. Oké, dat is ook niet heel handig als je je zitting voor poging tot zware mishandeling aan het afwachten bent.
Afgelopen week was de buurman weer in het nieuws. Alhoewel hij volgens justitie levensgevaarlijk is en ’te gevaarlijk is om vrij rond te lopen’, mocht hij weer naar huis. Dikke paniek in de flat natuurlijk. En niet alleen in de flat. Maar goed, de media helpen ook niet mee, als ze niet schrijven dat hij ‘zijn ex heeft geslagen met een honkbalknuppel’, maar dat hij ‘heeft geprobeerd zijn ex neer te knuppelen’. Sensatie maakte van ‘poging tot zware mishandeling’ een ‘poging tot doodslag’ en ik zag zelfs ook ergens ‘poging tot moord’ voorbij komen. Nee, het is allemaal niet sjiek, maar er is wel een groot verschil tussen die delicten.
Hoe dan ook, je zult mij niet horen zeggen dat ik persoonlijk problemen heb met deze buurman, maar verbaasd uitroepen dat deze Pietje Puk ‘zo’n aardige jongen’ is, doe ik ook niet. Wat bij mij dan weer het meeste blijft hangen is dat hij zich aan ‘strenge voorwaarden’ moet houden: hij mag geen (nieuwe) strafbare feiten plegen. Uh? Nee? Maar wie mag dat wel dan?