Moord: zó moet het niet

Een paar dagen geleden las ik een artikel over een man die zijn vrouw had proberen te vermoorden. Op zich niets nieuws onder de zon, hij zal heus niet de enige man zijn met dergelijke ambities, maar het was de manier waarop hij dat had geprobeerd die mijn aandacht trok.

Hij maakte de parachute én de reserveparachute van zijn vrouw onklaar. Op zich een aardig plan, ware het niet dat het mislukte en de vrouw de val van 1200 meter overleefde. Ze woog zelf niet zo veel en ze kwam terecht in omgeploegde grond. Meer dan een gebroken bekken, wat gebroken ribben en rugwervels had ze niet. Goed, ze moest daarna maanden revalideren, maar ze was nog springlevend.

De man zelf ontkent dat hij zijn vrouw heeft willen vermoorden. Dat kan, alleen had hij een paar dagen voor de parachutesprong ook al de gaskraan van het huis opengedraaid. Die twee pogingen zo vlak na elkaar ís op zich ook niet heel handig. Hij had beter wat langer kunnen wachten.

Bovendien zijn beide pogingen nogal omslachtig. En je bent nogal afhankelijk van het toeval. Gaat ze überhaupt parachutespringen? Pakt ze niet per ongeluk de parachute van iemand anders? Blijft ze lang genoeg in huis om te bezwijken aan het gas? Of gokte hij op een vonkje voor een ontploffing? Dan moet dat vonkje ook weer niet te vroeg komen. Nee, alhoewel ik me op zich best in die man kan verplaatsen, zijn er volgens mij toch betere manieren om je wettige wederhelft naar de eeuwige jachtvelden te helpen.

De makkelijkste manier is toch altijd nog gif. Waar mannen vaak geweld gebruiken om iemand om zeep te helpen, gebruiken vrouwen vaker gif. Minder bewerkelijk en makkelijker om ermee weg te komen. Een overledene met een ingeslagen schedel roept eerder een ‘dit is niet pluis’-gevoel op dan iemand die na het avondeten met hoofdpijn en buikkramp op bed is gaan liggen.

Er zijn ook echt ontzettend veel verschillende soorten gif en bovendien zijn er ook heel veel stoffen die wij gewoon zonder problemen binnenkrijgen die in grotere hoeveelheden giftig zijn. Water bijvoorbeeld. Te veel water zorgt ervoor dat het bloed te verdund raakt, waardoor de zoutconcentratie gevaarlijk laag wordt. Hoofdpijn, misselijkheid, overgeven… De symptomen doen niet direct denken aan vergiftiging. Door osmose trekt het water naar de plaatsen in het lichaam waar de zoutconcentratie hoger is: de cellen. Cellen zwellen op en over het algemeen levert dat niet heel veel problemen op. Behalve in de hersenen. De cellen daar hebben niet voldoende ruimte om op te zwellen, want er zit een schedel omheen. Water is dus een prima idee. Ik denk alleen dat als je iemand zeven liter water in een uur probeert te voeren, je slachtoffer op een gegeven moment wel in de gaten krijgt dat er iets niet in de haak is. Maar goed, je zou het dan bijvoorbeeld kunnen plannen nadat hij net een marathon heeft gelopen.

Gelukkig schrijf ik ook graag, dus als iemand mijn zoekgeschiedenis van de afgelopen dagen verdacht vindt, kan ik het er altijd nog op gooien dat ik research doe voor m’n debuutroman. Ik heb op dit moment geen concrete plannen om mijn echtgenoot uit de weg te ruimen.

Al was het maar om wat ik heb geleerd bij het vak personen- en familierecht: “De vrouw die heeft getracht haar echtgenoot te vermoorden, kan na de echtscheiding en ontslag uit het gevang geen aanspraak maken op alimentatie.” Ik ben benieuwd of dat andersom ook geldt, of dat de parachuteman voortaan op een houtje moet bijten. En dan maar hopen dat zijn vrouw dat houtje niet heeft ingesmeerd met antivries. Of Japanse steranijs.