Onlangs was Nederland diverse malen in rep en roer wegens homofobe stellingen van publieke figuren. Zo was daar voetbal-analist Johan Derksen met zijn grappen en grollen over het uit de kast komen op de sportclub, en hadden we daar ineens de ondertekening van de Nashvilleverklaring door prominente Nederlanders die gelieerd zijn aan de wat meer behoudende kerkgemeenschappen. Twee totaal verschillende invalshoeken, maar met één gemeenschappelijke noemer: ze hebben beiden geen recht van spreken.
Niet zozeer omdat het vreselijk hypocriet is van Johan Derksen om te spreken over hysterische homootjes terwijl hij er nota bene zelf zijn werk van heeft gemaakt de hele dag te kijken naar 22 zwetende mannen die heerlijk dartelend op het groene veld met ballen spelen. Ook niet zozeer omdat de kerkgemeenschappen die deze veelbesproken verklaring uitdragen een zeer kleurrijk verleden hebben met niet-traditionele seksuele relaties, waarin de liefde voor de Heer nogal eens verward werd met herenliefde. Overigens een gegeven dat ook in het Nederlandse bijschrijft van de verklaring ruiterlijk wordt erkend.
Maar vooral omdat in beide gevallen de inhoudelijke grondslag totaal ontbreekt: de een verschuilt zich achter het maatschappelijke debat over politieke correctheid, waar de ander zich verschuilt achter een boek met leefregels voor een maatschappij van honderden jaren geleden.
Politiek correct
Johan Derksen speelt de verongelukte ‘we moeten tegenwoordig zo politiek correct zijn allemaal’-kaart in zijn clowneske optreden. Echter hebben zijn opmerkingen voor mijn gevoel niet zo heel veel met politieke correctheid te maken: politiek correct wil volgens mij zeggen dat je de waarheid niet durft te benoemen en bedekt met een mantel van wolligheid om zodoende geen boze reacties uit te lokken. Wat Derksen doet is wat mij betreft ouderwets pestgedrag, waarbij het lekker makkelijk scoort om hier voor een publiek van doorgaans gelijkgestemden eenvoudig te scoren door een minderheid die zich kwetsbaar voelt belachelijk te maken. De morele verontwaardiging waar Derksen een aanspraak op wil maken -je moet toch overal grappen over kunnen maken- is totaal misplaatst. Natuurlijk moet je overal grappen over kunnen maken. Humor is alleen niet hetzelfde als vanuit je tenen neerbuigend te zijn ten aanzien van een minderheid die zo ver afstaat van je oerconservatieve mensbeeld dat je er maar wat lulligs over gaat roepen.
Het woord van God
En dan hebben we nog het Bijbelse woord. Wanneer we de Nashvilleverklaring lezen zien we een zeer sterke basis in de Bijbelse teksten. Ik heb de Bijbel met veel plezier bijna in zijn totaliteit gelezen (toegegeven, ik heb de namenregisters en wat Psalmen overgeslagen) en vind het een fantastisch boek waar we zo nu en dan veel van kunnen leren. Dat homoseksualiteit niet overeenkomt met de wil van God kunnen we –met name in het Oude testament- zo nu en dan inderdaad expliciet lezen. Maar wat is dat toch, dat woord van God? Laten we er eens vanuit gaan dat er inderdaad een God bestaat. Stephen Hawking –God hebbe zijn ziel- beweerde overigens van niet. Stel dat deze God graag leefregels wilde opstellen voor mensen op deze planeet: dan wordt het hoog tijd voor een Derde Testament. We zien al een enorm verschil tussen het Oude Testament, waarin God soms bruut gewelddadig is, en het Nieuwe Testament, waarbij dat brute geweld vervangen wordt door het ‘keer ook je andere wang toe’-principe. Binnen deze heilige geschriften is sprake van voortschrijdend inzicht, en veranderen de leefregels al naar gelang de samenleving veranderde van destijds. Het is welhaast krankzinnig om vervolgens Anno 2019, bijna 2000 jaar na het overlijden van Christus, dezelfde bron voor normen en waarden te hanteren als die van vlak daarna.
Het tongzoen-arrest
In beide gevallen kunnen we wat leren van de Nederlandse rechtspraak omtrent de gedwongen tongzoen, en de daarbij behorende shift van grammaticale naar teleologische interpretatiemethoden. De samenleving verandert altijd, en daarmee dus de manier van leven jegens elkander. Soms is dat een goede zaak, en soms niet. Echter, in antwoord op de vraag of het een ontwikkeling ten goede is moeten we toch echt met inhoudelijke argumenten komen. Vooralsnog heb ik geen enkel zinnig argument gehoord waarom de liefde tussen twee mannen of vrouwen te verwerpen zou zijn, en alleen maar geldige argumenten om met je hele hart te houden van wie je maar wilt, zolang dit gebaseerd is op een gelijkwaardige en wederkerige basis. Er is niets zo rationeel als de liefde, wat dat betreft.