Alhoewel ik groot fan ben van meester Frank Visser volg ik niet meer al zijn programma’s. Het zijn er soms gewoon te veel om bij te houden. Geeft advies, geeft raad, komt op bezoek, helpt u, doet uitspraak, komt nog eens langs, komt op visite. Meester Frank was alomtegenwoordig en ik had even een break nodig.
Gisteren klikte ik in een onbewaakt moment toch maar weer eens een aflevering van een van zijn programma’s aan; de serie waarin hij gaat samenwerken met o.a. een diëtist. Die link heb ik een beetje gemist, maar ik heb dan ook al een tijdje niet meer gekeken.
Hoe dan ook, een vrouw, met een kapotte tweedehands auto, die 1.900 euro had gekost, voor 500 euro was versleuteld, die inmiddels total loss was, waarvoor ze 1.600 euro had gekregen van de verzekering, vond dat de garage haar 2.400 euro schuldig was omdat de APK-goedgekeurde auto niet zo aan haar verkocht had mogen worden. Zjuust. Ja. Ok. Ik zeg maar even niks.
Een oudere vrouw die een rekening van 60 euro kreeg voor een proefmonstertje, met haar had ik nog wel te doen. Zij was gewoon slachtoffer van gehaaide oplichters en – hoe lullig ook – juridisch wel de interessantste case die er in deze aflevering bij zat.
Ik zag ook een stel voorbijkomen dat niet blij was met hun nieuwe bank. Eerlijk is eerlijk, heel aandachtig zat ik niet te kijken, want ik had het toch vooral aangezet voor entertainmentdoeleinden, maar het stel was groot onrecht aangedaan. Hel, verdoemenis, verdriet, frustratie, wanhoop, relatieperikelen, slecht slapen, het was geen leven, verschrikkelijk. Er zat een plooi in de bank. Wat moet het leven toch heerlijk zijn als dat het vreselijkste is in je leven. Goed, ok, het was een bank van 4.000 euro, dus je mag best verwachten dat die in orde is, tuurlijk. Maar toch. Het is een bank. Een. Bank. Waar je op zit, hangt, ligt… Met spijkerbroeken, broeken met knoopjes, ritssluitingen… Waar af en toe per ongeluk een slok koffie, thee of wijn op terechtkomt, waar je in de zomer (want het was een leren bank) aan blijft plakken als je met een korte broek neerploft… Een gebruiksvoorwerp, in mijn ogen. Dus ook al is het een dure bank, ik begreep het probleem niet zo. Maar goed, ik heb dan ook geen bank van 4.000 euro.
De aflevering sloot af met een man die – naar eigen zeggen – op zoek was naar een leuke vrouw. Zoals hij de vrouw van zijn dromen omschreef leek hij mij meer op zoek naar een huishoudster die zich af en toe gewillig over de bankleuning zou laten gooien (niet de bank van het vorige stel overigens, dat zou gek zijn). Maar goed, hey, er zijn vast vrouwen die zo’n leven fantastisch vinden, dus soit. Hij zocht op een site naar de bruid van zijn dromen, vond haar en reisde met zijn moeder af naar Indonesië om haar te ontmoeten (en te keuren, als je ’t mij vraagt). Hij heppiedepeppie terug naar Nederland – zij was het helemaal! – regelt haar verblijfsvergunning en is door het dolle als zij ook hierheen komt.
Zij had een heel ander idee van een relatie met een Nederlandse man: zij verwachtte als een prinses behandeld te worden en dat viel bij hem verkeerd. Ze maakte niet schoon, deed geen boodschappen, kookte niet en als hij naar bed wilde lag zij daar al – te slapen. Je moet er toch niet aan dénken zeg. Dus hij verbreekt de relatie, geeft aan de IND door dat hij niet meer garant staat voor haar en gooit haar het huis uit. Eind goed al goed? Mooi niet! Hij zou niet rusten voordat zij het land uit was! Want het idéé dat zij hier nog rondloopt, onverteerbaar! Hij had haar zelfs naar Schiphol gebracht, maar zij weigerde in het vliegtuig te stappen. De marechaussee moest uitkomst bieden, maar ja “als zij niet in een vliegtuig wil stappen, kunnen wij haar ook niet dwingen”. En dus moest meester Frank maar even vertellen hoe hij zijn ex het land uit kon zetten. Niet dat ze nog bij hem woonde of hem lastig viel, niets van dat al. Dat zij nog in het land was, dát was de ellende.
Ik zat ondertussen te hikken op de bank. Waar haal je het vandáán?! Meester Frank kon helaas niets voor hem doen: “Laat het los en ga verder met uw leven.” Ja, maar ja, dat is dus moeilijk als zij hier nog rondloopt hè. Dat hoorden we ook in de korte update na het item. Hij had het heel moeilijk en doorgaan met zijn leven was bijna onmogelijk nu zij nog steeds niet opgehoepeld was.
Voor het juridische gehalte hoef ik dit niet nog een keer te kijken, maar het entertainment was goud. Puur goud. En er staan zó veel onbekeken afleveringen op NL Ziet! Ik ga straks naar de supermarkt voor een kaasplankje, vier flessen wijn en een kilo chips. Dit weekend is het tijd voor de Juriditainment met Meester Frank Visser-marathon. Ik heb er zin in!