Mijn ouders kwamen bijna twee jaar geleden op de proppen met een leuk plan: een stedentrip van een paar dagen ergens in Europa op het moment dat hun kleinzoons 12 jaar zijn. Nu heb ik geen tweeling, dus dat plan houdt in dat mijn ouders twee reisjes gaan maken, steeds met één kleinzoon. Een waanzinnig leuk plan dus, alhoewel mijn kinderen – destijds 9 en 7 jaar oud – zich er natuurlijk nog geen voorstelling van konden maken.
Maar de tijd vliegt en plotseling kwam daar de zomervakantie aan waarin mijn oudste zoon 12 wordt. Hij moest zich dus niet alleen bezig gaan houden met het kiezen van een middelbare school, maar hij moest zo langzamerhand ook gaan bedenken naar welke stad hij zou willen. Zijn keus viel op Londen en mijn ouders zouden de reis gaan boeken. Alles prima prima, de voorpret kon beginnen.
Met de voorpret kwam echter ook de administratieve rompslomp, want blijkbaar is dat plannetje van mijn ouders niet zo makkelijk uit te voeren als we allemaal dachten, nu er een generatie tussenuit valt voor deze trip. Er moest een toestemmingsformulier komen waarop zowel mijn ex als ik toestemming geven aan mijn ouders om met ons minderjarige kind naar het buitenland te reizen. Kopie van zowel zijn als mijn paspoort moet mee. Het paspoort van mijn zoon zelf uiteraard, alhoewel dát me het meest logisch van alles leek.
Dan denk je dat je rond bent. Alleen zijn de ouders van mijn kind gescheiden, dus de inschrijving van de scheiding bij de gemeente moet mee, net als het ouderschapsplan. Oh, en ook nog even een internationaal uittreksel uit de Basisregistratie Persoonsgegevens voor de minderjarige en ergens moeten er dan ook nog papieren opgeduikeld worden waaruit duidelijk blijkt dat ex en ik het gezag over ons kind hebben en we dus ook bevoegd zijn om toestemming te geven dat mijn ouders hem meenemen naar het buitenland.
Natuurlijk snap ik dat er in dit geval meer nodig is aan documenten en toestemming dan wanneer mijn ouders met mijn zoon én mij op stap zouden gaan, of wanneer ik alleen met mijn zoon naar het buitenland zou gaan. Maar ik kan niet ontkennen dat ik me de afgelopen weken best wel een keer verwonderd heb dat er nog zo veel kinderen ontvoerd kunnen worden. Alhoewel… Het zou ook kunnen dat het makkelijker is als je via land reist en niet gaat vliegen.
Toch best jammer dat gewoon een statement van mij hier niet volstaat. (“Ja, ik vertrouw mijn ouders volledig. Ja, zij mogen mijn kind meenemen naar Engeland. Ja, ik weet 100% zeker dat ze ook weer terugkomen. Ja, de vader van het jochie vindt het ook prima. Go!”) Of misschien moeten mijn ouders dan toch maar gewoon gaan zwemmen, komende zomer.