Hangijzer

Waarschijnlijk is het vloeken in de kerk, maar ik vind het dus terecht dat de sportscholen nog niet open zijn. Waar veel van mijn collega’s enthousiast hashtags delen met een datum waarop de sportscholen weer open moeten en sportscholen roeptoeteren er klaar voor te zijn, heb ik toch nog zo mijn bedenkingen.

Die bedenkingen zijn eigenlijk dezelfde als die we iedere week in de persconferenties te horen krijgen, maar dan bevestigd door mijn eigen ervaringen. Natuurlijk snap ik dat de sportscholen open willen, het is business. En natuurlijk wil ik ook graag weer m’n lessen geven voor een groep deelnemers in plaats van vanuit mijn huiskamer. En natuurlijk kunnen ook mijn onderburen niet wachten tot het zo ver is. Maar als een van de vaste argumenten van de sportscholen bijvoorbeeld is dat sporters na het gebruik van een toestel dit desinfecteren, dan kan ik het toch niet helpen om te denken: “Nououououou, er zijn er toch meer die dat níet doen hoor….”

Ik had ook vraagtekens bij Arie B. Eerst jarenlang filmpjes op internet knallen voor mensen om thuis fit te worden, nu heeft hij een goedlopende gym en moet die per se open, omdat mensen thuis (blijkbaar) niet fit kunnen worden. Huh? Volgens mij kan het thuis prima als mensen dat willen, alleen de motivatie, de stok achter de deur kan een struikelblok zijn. Dat is wat de sportschool voor sommigen is: die stok achter de deur. Het moeilijkste apparaat van de sportschool is niet voor niets de drempel.

Dus als ik dan sportscholen hoor roepen dat ze miljoeoeoeoeoeoeoenen leden hebben die nu niet kunnen sporten, mogen ze van mij ook best even een onderscheid maken tussen actieve leden, leden en sponsors. Dan zijn er volgens mij toch net wat minder “leden die nu niet kunnen sporten”. Al die mensen die nu “niet kunnen sporten” hebben overigens wel voor elkaar gekregen dat alle sportattributen overal uitverkocht zijn.

Hoe dan ook, de sportscholen vestigden ineens hun hoop op het kort geding dat BigGym tegen de Staat was begonnen. “Even dat kort geding afwachten, en dan kunnen we knallen!” Dat kort geding was live te volgen via internet, dus ik zat met popcorn en cola op de bank. Let the fight begin.

Maar het was een beetje een tam gevecht eigenlijk. Partij X roept wat ze al weken roept, partij Y herhaalt wat ze al weken zegt. Uitspraak over twee weken. Niet alleen paniek bij een aantal van “mijn” sportscholen (“Wat?! We zouden vandaag toch te horen krijgen dat we morgen/1 juni/heel snel open mogen?!”), maar ook in de zittingszaal was er even gedoe, want voordat de rechter met een uitspraak komt, staat er ook weer een persco op stapel, waar de sportscholen misschien wel te horen krijgen wat ze willen horen. Of de rechter die persco niet kon afwachten en daarna uitspraak kon doen. Maar ja, de week daarna is er natuurlijk wéér een persco, en de week daarna weer, terwijl een geding wel een keer moet eindigen.

Ik wacht het allemaal gewoon maar rustig af, maar stiekem vind ik het ondertussen best vermakelijk. Er gaan op deze manier echt kilo’s popcorn en liters cola doorheen, maar daar maak ik me niet al te druk om. Want niet om het een of ander, maar groepslessen geven (óf volgen!) vanuit je huiskamer is een stuk zwaarder dan in de sportschool. Gratis tip, mocht je nog motivatie nodig hebben om thuis aan de slag te gaan.