Als er iets is waar ik al van kleins af aan gek op ben, dan is het wel taal. Of ik er zo gek op ben omdat ik er goed in ben, of dat ik er goed in ben omdat ik er zo gek op ben? Zou ik je niet durven zeggen. Wat ik wel in alle eerlijkheid kan zeggen, is dat ik zo’n vervelende taalverbeteraar ben. En ja, ik weet ook echt wel dat er lezers zijn die nu extra kritisch naar mijn teksten kijken om mij te betrappen op een taalfout. Die ik heus wel maak hoor. Soms.
Hoe dan ook, een verplichte taaltoets voor een rechtenstudie vind ik helemaal geen slecht plan. De lerarenopleiding Nederlands die ik jaren geleden deed, begon ook met een taaltoets en van de resultaten schrok ik me destijds helemaal lam. Bijna 80% van mijn medestudenten haalde deze toets niet. Zei ik al dat het de lerarenopleiding was? Om het vak Nederlands te mogen gaan geven? Op de middelbare school? Precies. Als het daar al misgaat…
Op kleine schaal doe ik dus wat ik kan, met bescheiden succes. Mijn oudste zoon roept elke week wel een keer hoe blij hij is dat ik zijn moeder ben en hoe hij zich door mijn gedram (“Groter dán, ZIJ hebben, hij wilt?? HIJ WILT??? Ga je mond spoelen met zeep!”) geen zorgen maakt over zijn toetsen voor Nederlands. Toch ben ik bang dat ik hem misschien een beetje te hard aangepakt heb. Hij ergert zich inmiddels ook aan taalfouten; klasgenoten die in de klassenapp laten weten “me boeken vergeten” te zijn, “na school” te gaan en “zo en zo” geen zin te hebben in school. En hij hoopt heel erg zijn docente Nederlands binnenkort te kunnen betrappen op een taalfout. Van dat idee alleen al gaat hij zó grijnzen dat ik er een beetje bang van word.
Om te voorkomen dat hij straks iemand die in de verdediging schiet standrechtelijk executeert (“Je moet je niet zo aan taalfouten irriteren en je moet je is beseffen dat het nou eenmaal gebeurd dat mensen foute maken (“Want we kennen niet allemaal jou taalgevoel hebben!”)”), probeer ik zijn aandacht een beetje af te leiden met taalspelletjes. Lingo, oude afleveringen Tien voor Taal, Wordfeud, Scrabble en mijn favoriet: Galgje.
Galgje kán overigens heel frustrerend zijn, als de persoon met wie je het speelt… Nou ja, dat dus. Toch is en blijft het mijn favoriete taalspel. Al is het alleen maar omdat galgje ons leert dat publieke executie de enige passende reactie is op het verkeerd spellen van woorden. I rest my case.