“Dat kan jij wel even doen toch? Jij schudt dat soort teksten met gemak uit je mouw.” Zodra iemand deze zinnen uitspreekt, wil ik het meestal het liefst op een rennen zetten. Negen van de tien keer gaat het dan namelijk om een tekstsoort of een onderwerp waar ik helemaal niet in thuis ben en heeft dat “uit m’n mouw schudden” nogal wat voeten in de aarde.
Dan moet ik me bijvoorbeeld eerst verdiepen in de tekstsoort, de doelgroep, het onderwerp en komt er serieuze research aan te pas. “Even schudden” kan daarmee uren kostbare tijd opslurpen en dan zijn dat over het algemeen nog de teksten die me geen writer’s block opleveren. Er zijn heus veel mensen die het bestaan van writer’s block ontkennen, omdat “je gewoon moet beginnen en de tekst dan vanzelf komt” of “gewoon eerst een plan moet maken, dat je naderhand alleen nog maar hoeft in te vullen”, of omdat “schrijven niets met inspiratie te maken heeft, maar alleen met doen”. Bedankt voor de adviezen, Gerda. Schrijf dat stukje anders zelf even, als je het zo goed weet.
Het lullige is namelijk dat dit soort verzoeken over het algemeen ook liefdewerk oud papier is. Geen budget, niet moeilijk, dat kost mij toch nauwelijks tijd, want dat doe ik “toch gewoon even”. Inmiddels heb ik wel geleerd dat ik eerst moet doorvragen, zodat ik zelf ook wat beter kan inschatten of het inderdaad een tekstje van een cent is of dat ik er serieuzer mee aan de slag moet. In het laatste geval geef ik dat tegenwoordig ook wel aan. Ik wil graag voor je schrijven, hartstikke leuk, maar hier gaat wel meer tijd in zitten dan je denkt. Geen tegemoetkoming, geen tekst. Dat idee.
Over het algemeen hoef ik daarna de tekst niet meer te schrijven. Wat denk ik wel, beetje vragen om betaling voor m’n werk. Ongehoord! Dan strikken ze iemand anders voor de tekst, of ze doen het toch zelf. Waarna ik ‘m meestal alsnog in m’n inbox vind, met de vraag of ik ‘m dan “alleen even” na wil kijken. Of nog liever: “alleen even” wil corrigeren. In deze fase van het proces begin ik me meestal af te vragen of ik soms een andere invulling geef aan “even” dan andere mensen.
Volgens Van Dale is “even” hetzelfde als “een korte tijd”. Ja, dat dacht ik dus ook, alhoewel ook dat een vrij open norm is natuurlijk. Wat is “een korte tijd”? Vijf minuten? Zeven uur? Of twee weken? Want ook dat is relatief natuurlijk. Drie maanden op een mensenleven stelt niets voor, drie maanden in 2020 zonder surrealistische gebeurtenissen daarentegen…
Dus ik weet wat me nu te doen staat: voor eens en altijd duidelijk bepalen waar de grens ligt om me te laten betalen voor m’n werk. Ja. Tuurlijk joh. Doe ik even.