Alhoewel ik dol ben op gadgets, altijd zoek naar manieren om efficiënter te werken en alles wat ik moet regelen makkelijker te maken, en geen dag zonder mijn Appletjes kan, gaat er toch echt niets boven pen en papier. Die liefde is eeuwig.
Ja, ik gebruik een digitale agenda. Voornamelijk zodat mijn echtgenoot ook weet waar ik zoal uithang of op welke dagen hij beter geen afspraken kan maken, maar ik vind het ook gewoon fijn om mijn afspraken voor de hele week in een oogopslag te kunnen zien. En dat de school van mijn kinderen het huiswerk deelt via een digitale kalender vind ik toch ook wel een enorm pluspunt. Tegelijkertijd ben ik dan ook wel weer blij dat dat ‘in mijn tijd’ nog niet het geval was, maar dat terzijde.
Mijn digitale agenda is een fijn handigheidje, mijn papieren agenda is heilig. “Filofax or it didn’t happen,” roep ik altijd, en dat is zo. Aan mijn Filofax komt meer bewijskracht toe dan aan een op ambtseed opgemaakt proces-verbaal. Ik bedoel maar. Het juiste papier gebruiken is al bijzonder fijn, maar alles valt of staat met de juiste pen. Niet zomaar een willekeurige balpen van 99 cent of iets wat daar op lijkt, nee, een vulpen. Ik beken: ik ben een vulpenverslaafde. Zoals anderen kijken naar de man of vrouw van hun dromen (of naar een chocoladetaart, vooruit), zo kijk ik naar mijn vulpennen. Ze hebben allemaal een verhaal en ze zijn allemaal op hun eigen manier prachtig. Koesteren moet je ze.
Ik vond het dus je reinste horror toen ik las dat er rechters zijn die hun vulpen ruïneren. Hoeveel er waar is van het verhaal weet ik niet, maar het schijnt dat rechters, na het opleggen van de doodstraf, de punt van hun vulpen kapot maken. Niet een beetje kapot, maar echt niet meer te redden, onherstelbaar, verschrikkelijk totaal kapot. Het idee erachter is symbolisch.
Door de pen kapot te maken, kan deze pen – die een mensenleven heeft genomen – nooit meer gebruikt worden. Het einde van het leven van de veroordeelde is ook het einde van de pen. Bovendien kan de rechter zich op die manier distantiëren van het vonnis. Gebruikt de rechter een balpen, dan wordt die pen weggegooid. Dat maakt toch heel wat minder indruk als je ’t mij vraagt.
Ik ben een sucker voor symboliek. Echt. Dus als dit echt waar is, dan is het een prachtig statement. Maar toch… Die prachtige, fijne pennen…
Want eigenlijk vind ik dat iedereen die opzettelijk een vulpen verwoest gewoon gestraft moet worden. Zoiets doe je niet. Levenslang zeg ik! Niet de doodstraf? Nee. Want dan sneuvelt er weer zo’n fijne pen. Duh.