Ik was twee weken niet thuis. Twee weken. Mijn planten hadden de dag waarop ik wegging nog genoeg water gehad. Mijn vissen hadden zo’n hippe voederbol die ze elke dag van eten voorziet (God mag weten hoe).
Door Nienke van Beek
Mijn goudvissen bewonen nu een bak die er mistiger uitziet dan Tokyo op een warme zomerdag, maar doen het nog prima.
Mijn planten zijn dood.
Kleinschalig onderzoek bevestigde dat ik niet de enige student ben met de gave om cactussen te laten uitdrogen en waterlelies te laten verzuipen. Waar gaat het mis? Waarom is het oude omaatje aan de overkant iedere week onkruid van haar betonnen terrasje aan het plukken, terwijl de yucca waar ik een halve maand DUO in heb geïnvesteerd al sterft als ik hem een keer aanstoot met de stofzuiger?
Een rondje googelen bracht me bij een aantal sites met tips. Blijkbaar moet ik mijn planten detoxen van de slechte energie die in mijn kamer rondhangt. Ik moet ze daarnaast water geven met mijn vingers (hoe dan?), bijhouden wanneer ze moeten eten en drinken en dagelijks voor ze zingen. Wel alleen blije liedjes. Wanneer het te heftig voor ze is, komt bovengenoemde slechte energie terug en kan ik weer van voor af aan beginnen.
De vissen kijken me vanuit hun mistige bak aan alsof ik gek ben geworden.
Ik ga later gewoon voor een kind. Dat is tenminste lekker makkelijk.