“Opzet is ok.”, dat was de reactie van mijn masterscriptiebegeleider naar aanleiding van mijn eerste poging om contact te zoeken. Ik kende deze docent, hij was ook mijn begeleider in de bachelor en gunde mij toen, om het maar positief te formuleren, dezelfde mate van wetenschappelijke vrijheid. Scriptiebegeleiders zijn er, net als studenten, in vele soorten en maten. Het vinden van de juiste klik die nodig is om een goede scriptie te schrijven kan dan ook zwaar vallen.
Door Michiel Hennevelt
Het mag duidelijk zijn dat mijn scriptiebegeleider in het hokje “de student zoveel mogelijk eigen verantwoordelijkheid geven” past. Ik ben daar zelf heel blij mee. Een scriptiebegeleider die strakke deadlines en bijeenkomsten afspreekt zou mij gek maken en ik hem of haar waarschijnlijk ook. Mijn scriptie, mijn plan. Bovendien wordt er rekening gehouden met de mate van begeleiding bij het vaststellen van het eindcijfer. Ik heb het dus getroffen met mijn begeleider, maar dat geldt zeker niet voor iedereen. Zo heb ik gedurende mijn bijbaantje op de universiteit al meer dan eens wanhopige telefoontjes gehad van andere studenten over begeleiders die hun mail niet eens blijken te lezen.
Naast deze uiterst anekdotische aanwijzingen, blijkt ook uit de klachten die de Landelijke Studentenvakbond ontvangt dat het gebrek aan goede begeleiding onder studenten gemiddeld het grootste probleem is bij het drama dat een scriptie schrijven toch al is. Hoewel de klachten hier vooral gaan over begeleiders die studenten juist te veel stimuleren om het afstudeerwerk er maar zo snel mogelijk doorheen te jagen (slagingspercentages), is het dus wel duidelijk dat het goed begeleiden van scriptiestudenten voor veel docenten geen gemakkelijke opgave is. Een andere mogelijkheid is dat studenten gewoon snel klagen, maar we weten allemaal dat dat onzin is, toch? De Onderwijsbond denkt daar overigens anders over: “Wij vinden dat je na vier jaar zelf je scriptie moet kunnen schrijven. Het is raar als dat niet lukt.”
Laten we het erop houden dat een goede scriptiebegeleider zijn misschien wel net zo moeilijk is als een goede scriptie schrijven. Dit is niet heel gek, docenten hebben het vaak ook gewoon te druk om de hoeveelheid kwalitatieve aandacht te geven die sommige studenten verlangen. Wat zou er dan toch gedaan kunnen worden om de student net dat extra zetje te geven bij het schrijven van de scriptie?
Je mag je scriptiebegeleider soms wel, maar meestal niet zelf uitkiezen. In dat geval wordt het vinden van die essentiële “juiste klik” een zaak van puur toeval. Dat is vreemd. In andere situaties waarin zo’n klik vereist is, het vinden van een goede baan of een leuke partner, hebben beide partijen wel veel inspraak in het selectieproces. Dit zou bij het vinden een scriptiebegeleider niet anders moeten zijn. Daarom mijn voorstel: net als bij een baan, geldt in de aanloopfase van het schrijfproces voor zowel de begeleider als de student een proeftijd. Beiden mogen na die proeftijd één keer een wissel voorstellen. Een goed idee? Wie weet. Maar het klinkt in ieder geval een stuk gezonder dan mijn alternatief: speeddaten met scriptiebegeleiders.