Vlak na de geboorte van mijn oudste zoon kreeg ik een rompertje cadeau. Op de voorkant stond ‘Vers geperst’, dat vond ik best geinig, en op het waslabel stond de instructie dat ik vóór het wassen mijn baby moest verwijderen. Deze baby is inmiddels bijna negen en ik durf nog steeds niet met zekerheid te zeggen of die instructie grappig of bloedserieus bedoeld was.
Op koffiebekertjes van Amerikaanse bedrijven staat uiteindelijk ook een waarschuwing gedrukt over de temperatuur van de inhoud, dankzij een Amerikaanse vrouw die een hoge schadevergoeding kreeg toegewezen nadat ze brandwonden opliep, doordat ze een bekertje hete koffie op haar schoot had gezet. Die zaak is natuurlijk genuanceerder dan vaak wordt voorgesteld, maar ook zonder die waarschuwing zou ik zo’n bekertje koffie niet op m’n schoot zetten. Stel je voor dat het dekseltje eraf valt bijvoorbeeld!
Die waarschuwing staat nog niet op de koffiebekers, alhoewel het loslatende dekseltje wel al onderwerp is geweest van een rechtszaak. In Amerika, where else. Het slachtoffer liep verbrandingen op bij een drive in-restaurant, vanwege het ‘lichtvaardig en onzakelijk’ plaatsen van de plastic deksel op het bekertje hete koffie. Dekseltje viel er bij het overhandigen aan het slachtoffer af en de hete koffie liep over het been van het slachtoffer. Nu zou ik kunnen zeggen dat het slachtoffer niet al te handig overkomt, maar iets soortgelijks is mij niet vreemd.
Ik was 24, de winter was in volle gang en ik had mot over de verwarming met m’n verhuurder. Die verwarming werd niet warm. Er kwam een monteur die de verwarming nakeek en het probleem ‘oploste’ met de legendarische woorden: “Ja, buiten is het stervenskoud hè, dan wordt het binnen ook minder warm.” Tegen zoveel logica kon ik niet op, dus ik zocht mijn toevlucht tot een kruik. Vullen met warm water, maar dat kon slimmer. Ik kookte water in m’n waterkoker, pakte een trechter en vulde de kruik op die manier. Dat ging een paar keer goed, tot tijdens het vullen een paar spetters water op mijn hand kwamen, ik die hand met een reflex in m’n mond stopte, ondertussen de kruik (die ik met die hand had vastgehouden) in m’n elleboog probeerde te klemmen zodat die niet omviel en daardoor het knalhete water uit de kruik ‘knuffelde’. Dat ik de bijzonder rode plekken op m’n huid daarna koelde met een bak bevroren Foe Yong Hai is weer een heel ander verhaal. Het kwam in ieder geval niet bij me op de producent van de kruik naar een rechtszaal te slepen omdat er geen waarschuwing op dat ding stond dat je ‘m niet moest vullen met (net niet meer) kokend water. Ik gaf de schuld aan mijn haarkleur. Hoe blond kun je zijn?
Om de berichten dat er mensen waren die hun iPhone in de magnetron stopten, heb ik dan ook hartelijk gelachen. Het idee erachter zou zijn dat je iPhone op die manier sneller oplaadt. Yeah right. Toch waren er mensen die het geloofden en hun iPhone op die manier naar de haaien hielpen. Hoe blond kun je zijn? Iedereen kent toch het broodje Aap-verhaal over de (wederom Amerikaanse) vrouw die haar hondje in de magnetron wilde drogen, waardoor het hondje explodeerde? Nou dan! Nu zou ik kunnen zeggen dat die mensen met die iPhones niet al te handig overkomen, maar…
We zaten middenin de ochtendspits en de kinderen moesten nog schone sokken aan. Ik greep een paar van het wasrek, nog niet helemaal droog. Ik was op weg om de föhn te pakken om ze droog te blazen, toen ik me een ‘snap’ herinnerde van Snapchat, waarin iemand een nog niet helemaal droge sok een paar seconden in de magnetron legde. Föhn, magnetron, puhteeto, puhtaato, toch? Dus ik legde de sokken in de magnetron. Binnen drie seconden hoorde ik ‘VOEM’, kwam er een niet te harden stank uit de keuken en bleek ik de sokken van mijn kind vakkundig in de fik te hebben gestoken.
De fabrikant van de magnetron én de fabrikant van de sokken hebben allebei geen waarschuwing opgenomen in gebruiksaanwijzing of op label. Schandalig. I will see them in court.