Het is misschien wel de meest bekende politicus van Nederland, hij staat in ieder geval het vaakst in de kranten: Geert Wilders. Van strafrechtelijke vervolging wegens aanzetten tot discriminatie en haat, tot debatprijs bij de Algemene Politieke Beschouwingen 2015, als er iemand weet hoe je commotie moet maken, dan is het Wilders wel. Logisch dat zo ongeveer iedereen wel een mening over de politicus heeft, in extremiteit vaak niet onder doende voor zijn eigen partijstandpunten.
Door Michiel Hennevelt
Zijn partij eist veel aandacht op, maar op de dierenpolitie na hebben ze niet zo veel bereikt. Waarom bevind dan ook ik me weer achter de computer, een stuk typend over de bewuste partijleider? Ik ben niet van plan om het hier voor Wilders op te gaan nemen. Wel wil ik hem gebruiken om de mij enigszins bevreemdende ervaringen, die ik in de eerste paar weken van dit studiejaar heb meegemaakt, te delen.
Over welke gebeurtenissen maak ik me zo druk? Elke student kent de docenten die wel eens afdwalen, om vervolgens niet meer te weten hoe ze nou in godsnaam bij bijvoorbeeld de Prius van hun buurman zijn uitgekomen. Zo gaat het in de colleges ook wel eens over BN’ers, Amerikaanse filmsterren, of, juist, politici. Wanneer de docenten in mijn voorbeeld echter op Geert Wilders uitkomen, wordt hun frons dieper, hun haar (nog) grijzer en vallen er termen als ‘peroxidekop’ en ‘blonde kuif uit Den Haag’. Lekker punten scoren bij de grote groep D66-studenten, zeker, maar mij zit het niet lekker.
Grappen maken over politici mag. Net zo goed als je hun ideeën en denkbeelden totaal verwerpelijk mag vinden. De politiek correcte stroming die nu, vooral op sociale media, in opkomst is, wil hier echter nogal eens in doorschieten. Denk aan het in één klap afserveren van Wilders’ aanhangers als asociaal tuig, met woorden als “PVV-tokkie”. Zowel zijn kiezers als de politicus zelf worden door een groot deel van de intelligentsia en andere politici totaal niet serieus genomen. De persoon zelf wordt beoordeeld, de standpunten niet meer. Wanneer je de persoon en het idee door elkaar gaat halen moet je oppassen. Als je dan ook nog eens een voorbeeldfunctie beoefent en pretendeert wetenschappelijk bezig te zijn, bevind je je helemaal op glad ijs.
Het zijn niet alleen de onafhankelijk wetenschappers van Tilburg University die alles wat met de PVV te maken heeft automatisch afschrijven. In de serie “Kijken in de ziel – rechters”, liet rechter Sebastiaan Hermans duidelijk weten hoe sympathieën voor de PVV je kans om als rechter aangenomen te worden beïnvloeden.
Zowel mijn hooggeachte docenten als rechter Hermans maken volgens mij een denkfout. Ja, Wilders zit in het parlement om ons te vertegenwoordigen, dan zou je als burger ook kritiek op de man moeten kunnen hebben, toch? Waar het in een democratie uiteindelijk echter om gaat zijn de partijstandpunten die jij als burger belangrijk vindt. Alexander Pechtold mag dan nog zo’n groot redenaar zijn, of je het met zijn standpunten eens bent is een tweede. Hetzelfde geldt voor Wilders. De PVV-stemmer wordt er wel eens van beschuldigd dat hij zich laat leiden door sentiment en stemmingmakerij, maar misschien moet de beschuldigende partij eerst eens zelf in de spiegel kijken.