Het is alweer een paar maanden geleden dat ik het winkelcentrum inliep en getuige was van een enorm spektakel. Ondanks de “vermijd drukte” en “houd afstand” dijde de groep toeschouwers met de seconde uit alsof er niet een onbekend, dodelijk virus over de wereld raasde. Mensen zijn nieuwsgierig, hoe hard sommigen dat ook zullen ontkennen, en ramptoerisme is menigeen ook niet vreemd, dus heel verbazingwekkend was het niet.
Ik was ook nieuwsgierig, maar nam me voor gewoon voorbij te lopen. Tot ik ontdekte dat het epicentrum van dit spektakel precies voor de ingang was van de winkel waar ik naartoe moest. Ja. Nou ja. Dan kun je niet anders hè. Dan sta je erbij en kijk je ernaar.
De hoofdrolspelers bleken twee vrouwen te zijn, die elkaar in plat Leids uitmaakten voor alles wat niet mooi was. Ze hadden slaande ruzie en het had me absoluut niet verbaasd als deze scheldpartij zou omslaan in een knokpartij. Ze liepen rood aan, het stoom kwam nog net niet uit hun oren en mijn lijstje met Leidse scheldwoorden werd een meter langer. Omdat ik natuurlijk pas halverwege het drama instapte, had ik nog geen idee waar die ruzie nou eigenlijk over ging. Had Mien het laatste artikel van de aanbieding gepakt terwijl Bep dat ook wilde hebben? Was Bep met haar boodschappentrolley over de tenen van Mien gereden? Of was er een diepere, interessantere oorzaak voor dit verbale geweld? Had Mien het aangelegd met de man van Bep en betrapte Mien Bep net op het kopen van vrij verkrijgbare medicijnen die in de juiste hoeveelheid dodelijk waren en was Bep van plan Mien stiekem om te leggen, maar had Mien dat hele plan uitgevogeld toen ze Bep zag en stonden ze elkaar daarom verrot te schelden?! Mijn brein werd enthousiast en mijn fantasie schoot alle kanten op. Er waren zó veel scenario’s mogelijk! Wat kon hier nu toch in vredesnaam aan de hand zijn?! En, niet onbelangrijk, had het zin om met visitekaartjes te gaan strooien omdat het er sterk op leek dat minimaal een van de twee straks juridische bijstand nodig zou hebben?
Terwijl ik zo stond te mijmeren, werd me duidelijk waar de ruzie over ging. De werkelijkheid is echt niet altijd mooier dan de fantasie, want wat een anti-climax was dat. “Allemachtig, doe normaal!” mompelend deed ik een soort hink-stap-sprong langs de menigte en ging de winkel in. Waar sommige mensen zich toch druk om maken…
Dus toen de coronamaatregelen maandag weer aangescherpt werden en ik “mijn” Mark R. hoorde zeggen dat winkeliers mondkapjes in hun toko mogen verplichten, zag ik de bui alweer hangen. Bep en Mien, die elkaar eindelijk niet meer te lijf gaan omdat ze allebei vinden dat de ander het winkelmandje niet goed (genoeg) ontsmet – I kid you not, dit was echt de reden van hun fittie – kunnen hun mouwen opstropen en hun messen slijpen, want ze hebben een nieuwe strijd om aan te gaan: draagt de ander het mondkapje wel op de juiste manier?
Ik denk dat ik alvast een paar tickets voor de voorstelling reserveer.