Lesgeven aan het HBO of de universiteit gaat alweer een paar maanden volledig digitaal. En dit leidt nog weleens tot vreemde toestanden.
Alles loopt door elkaar heen: zakelijke, privé en semi-zakelijke gesprekken vinden allemaal plaats via hetzelfde beeldscherm. En je ziet – bedoeld of onbedoeld – een boel gekke dingen voorbijkomen (en je mist – bedoeld of onbedoeld – vast ook een boel). Hierbij een kort overzichtje. Laten we hopen dat deze situatie tijdelijk is.
De Poes van je Collega. Het klikt spannender dan het is, maar ik heb de nodige harige katten voorbij zien komen tijdens overleggen. Sommigen liepen zelfs over het toetsenbord. Een andere was kleddernat: buiten in een plas gevallen.
Terror-Kleuters die al wekenlang binnen hebben gezeten en middenin een wetenschappelijk betoog van je collega de tent tot de grond toe afbreken omdat Netflix nu ook weer niet eindeloos zoet houdt. Ik heb de begintune van Paw Patrol en Peppa Pig wel heel vaak op de achtergrond in allerhande huiskamers voorbij horen komen.
Coronahoesters lopen niet alleen op straat, maar zitten ook tegenover je in je beeldscherm. En dan toch de automatische reflex om weg te duiken. Zou toch vervelend zijn als er een virus op je laptop komt door die onhygiënische gesprekspartner van daarstraks.
Pandemierenneuker: in een online vergadering heb je altijd mensen die net voordat je op de rode hoorn wilt drukken nog met vraag nummer 32 komen (die al in verschillende varianten de revue is gepasseerd). En de parallelle app-gesprekken met deelnemers uit die vergadering waarin we ons beklagen over deze pandemierenneuker.
Coronacavia: niet iedereen weet goed wat te doen met lange haren, en zelfs de meest deftige mensen zien er dan na verloop van tijd toch een beetje uit als een stripfiguur uit Suske en Wiske (en de Corona Coup).
De MaMiBo. Het is niet eenvoudig met al die digitale prikkels (en harige poezen, terror kleuters en pandemiereneukers) om te gaan. Zaken als wijn kunnen de prikkels verzachten of soms helemaal wegfilteren. Het wordt helaas niet door de zorgverzekeraar vergoed. Ik heb mening gerinkel achter de schermen gehoord, en niet alleen op vrijdagmiddag. Sommige doen het stiekem, anderen komen er publiekelijk voor uit. Coronacrisis: de tijd van je lever!
De PersCo-Depressie. Voorheen sneakte we wel eens eerder van het werk omdat er een belangrijke voetbalwedstrijd was, het Eurovisiesongfestival werd uitgezonden, of het Carnavalsfeest los barstte. Met diezelfde opwinding sneaken mensen nu weg om naar de op hande zijnde PersCo te kijken. En wanneer de maatregelen dan versoepeld worden, vieren we het alsof Nederland een doelpunt scoort. En wanneer het nieuws wat minder is, vervallen we weer in een Persco-Depressie, die standaard enkele weken op woensdagochtend aanwezig was. Irma was dan het enige wat ons nog op de been hield.
De Pyjama-Party. Voor sommige studenten is het leven dusdanig zwaar dat nachtkleding ook dag-kleding wordt, en een (juridisch) pleidooi in hun nacht-toga doen. ‘Ongemakkelijk’ is een understatement. Gelukkig heeft nog niemand mijn schapen-sloffen gezien…
Je Moeder! ‘Meneer, mijn moeder kijkt uw college mee en wil een vraag stellen, mag dat?’ Ach…
De groepsheks (Disclaimer: een heks kan ieder geslacht hebben). Die ene gesprekspartner in een groep die meestal onzichtbaar is, maar als een duiveltje uit een doos ineens vol erin gaat door de camera- en microfoonfunctie plotseling aan te zetten, het hele gesprek overruled en alle structuur met een bezem om zeep helpt. …en vervolgens de hele groep over zich heen krijgt.