School an sich heb ik eigenlijk nooit echt vervelend gevonden. Ja, goed, er waren de vakken die me wat minder lagen of wat minder interesseerden (gek genoeg overlapten die categorieën meestal) en ook m’n klasgenoten vond ik over het algemeen niet het allerleukste volk, maar het leren van nieuwe feiten, nieuwe vaardigheden… Heerlijk! Dat is ook nooit veranderd.
Heel veel moeite hoefde ik er ook niet voor te doen, met een paar keer goed doorlezen was ik er meestal wel (behalve dan die vakken waar ik wat minder in geïnteresseerd was), maar al snel kwam ik er achter dat ik tijdens het leren last had van drie kwaaltjes.
Het eerste “probleem” was dat ik de meest onbenullige details onthield, terwijl de hoofdlijnen hier en daar wat weggezakt bleken tijden een toets, proefwerk of tentamen. Deze vaardigheid is me tijdens m’n hele school- en studiecarrière misschien twee keer van pas gekomen. Inmiddels ben ik wel content met al die schijnbaar nutteloze feitjes die ik onthouden heb, want oh boy, speel met mij maar eens een spelletje Triviant!
Daarnaast onthield ik ook vaak wáár iets stond in m’n studieboeken, maar wát er dan precies stond, dat was ik kwijt. Dan zag ik tijdens een proefwerk precies de pagina voor me, de alinea’s, de tussenkopjes… Maar de inhoud, ja, nou, nee dus. Dat heb ik een keer geprobeerd heel creatief op te lossen. In plaats van het antwoord, schreef ik de vindplaats van het antwoord op het uitwerkpapier. Boek, paginanummer, hoeveelste zin onder welk tussenkopje. Ik had het tot op de letter juist, maar toch werd mijn antwoord niet goed gerekend. Stiekem vind ik dat nog steeds een beetje flauw, want dit was toch zeker véél indrukwekkender dan het antwoord uit je hoofd leren?!
Tot slot had ik een kwaal die pas écht de kop op stak als ik wel degelijk hard aan de slag moest voor een toets. Als ik daar écht voor moest gaan zitten blokken. Iets wat met name tijdens mijn rechtenstudie speelde; daarvoor eigenlijk nauwelijks, alhoewel ik het toen ook al wel kende. Als ik moet gaan zitten blokken, wordt mijn creativiteit getriggerd. En niet zo zuinig ook! De beste plannen, de briljantste ideeën, de kunstzinnigste projecten… Allemaal uitgedacht en vaak ook uitgevoerd in een periode dat ik eigenlijk keihard had moeten blokken. Uiteindelijk kwam dat allemaal toch wel goed, ik kan de finishlijn inmiddels ruiken, maar toch. Heel erg handig was het niet. Ik zit dus inmiddels met allemaal half-affe projecten die, als ik het zelf mag zeggen, bést potentie hebben om uit te groeien tot iets groters, iets echt goeds. Maar ja, dan moet eerst die scriptie af. Maar ja, hoe harder ik daar mee bezig ben, hoe harder en hoe meer (nieuwe) goede ideeën zich aandienen, vechten om aandacht. Om knettergek van te worden.
Toen ik weer eens zo’n wat ouder project zocht omdat ik “ooit toch eens iets heb opgeschreven dat misschien wel handig kan zijn als onderbouwing van mijn standpunt”, kwam ik een filmpje tegen waar ik destijds veel aan had. Ik bleek namelijk niet de enige te zijn! Dus voor iedereen die ook met dat laatste probleem worstelt: alsjeblieft! Er zijn lotgenoten!
Ga ik nu maar weer wat scriptiegerelateerds schrijven over strafrecht in Duitsland. Of wacht! Had ik niet ooit iets geschreven over een Duitse moordenaar, die….?