Vandaag had ik een gesprek met de onderwijscoördinator van de Onderzoeksmaster. Een gesprek waar ik met nog veel meer motivatie uitkwam dan dat ik er al in ging. Tijdens het gesprek vertelde de onderwijs-coördinator mij dat er tot op heden nog nooit een student met kind(eren) op de Onderzoeksmaster heeft gezeten. Hoe kan dit?
Gastcolumn door Anoniem
Ik weet natuurlijk niet of ik überhaupt word toegelaten, maar ik laat mij hierdoor in elk geval niet uit het veld slaan. Tijdens het gesprek kwam er nog een leuke opmerking over Aletta Jacobs voorbij. Dat deed mij denken aan het volgende.
Aletta Jacobs was de eerste vrouw in Nederland die aan een universiteit studeerde en afstudeerde als arts. Dit was aan de Universiteit van Groningen. Tevens was ze vervolgens de eerste vrouw in Nederland die promoveerde, ook aan de Universiteit van Groningen. Buiten bij het Harmoniegebouw, waar de faculteit van rechten is gevestigd, staat een beeld van Aletta Jacobs. Een beeld waar ik dagelijks gehaast langs sjees. Ik heb ooit aan het begin van mijn studie geconstateerd dat er een beeld stond, maar dat was dan ook dat.
Door het gesprek van vandaag dacht ik aan dit beeld dat ik eerder nooit echt opmerkte. Ik besef wat een geluk ik vandaag de dag heb dat ik ‘gewoon’ kan gaan studeren. Oké, er waren wat hobbels op de weg, maar ik heb geen tijdelijke toelating van de Minister nodig gehad om überhaupt (nota bene op de proef) te mogen studeren.
Ik geloof dat mannen en vrouwen niet gelijk zijn, maar dat we wel gelijkwaardig zijn. Mannen en vrouwen zijn gewoonweg niet hetzelfde, zowel psychisch als fysiologisch niet. Ik heb alleen nooit begrepen waarom dit voor mannen eeuwenlang een bron van onderdrukking was en waarom de vrouwen van tegenwoordig krampachtig proberen wel gelijk te zijn. Het is prima om ieder onze eigen unieke eigenschappen te hebben. Dat maakt de wereld nu juist zo mooi.
Dankzij voorlopers als Aletta Jacobs kan ik vandaag de dag, gelijkwaardig (maar niet gelijk) aan het mannelijk geslacht, een universitaire opleiding volgen. Tegenwoordig is het gelukkig niet meer bijzonder om als vrouw te studeren aan de universiteit. Wat ik wel bijzonder vind, is dat het schijnbaar dus nog steeds bijzonder is om als moeder te studeren aan de universiteit. Ik en alle studerende moeders aan de universiteiten van Nederland doen in elk geval ons stinkende best om straks niet meer bijzonder te zijn!