Een tijdje geleden zag ik een filmpje over motivatie. Geen openbaar filmpje, dus ik kan het helaas niet met jullie delen. Dat het een goed filmpje was dat genoeg stof tot nadenken gaf, zullen jullie dus maar gewoon van me moeten aannemen. Iets met experts, zeg maar.
Wat me het meest is bijgebleven na het bekijken van dat filmpje is een verhaal over metrodeuren. Ik geloof dat het een referentie was naar een speelfilm, waarin een vrouw zich verslaapt en zich naar de metro haast. De metro die ze moet hebben staat op het punt van vertrekken, dus ze rent het perron over en vlák voordat de deuren dichtgaan kan ze nog net in de metro springen. De metro vertrekt, ze komt alsnog op tijd op haar werk en haar leven gaat door zonder dat het bijna missen van die metro gevolgen heeft.
Het punt dat de spreker wilde behandelen was juist wat er zou zijn gebeurd als ze net níet meer in de metro had kunnen springen. Als de deuren voor haar neus waren dichtgegaan en ze op het perron was achtergebleven. Hoe zou haar leven er dan hebben uitgezien? Die ‘split second’ die je hele leven kan veranderen, zonder dat je je het op dat moment misschien realiseert.
Er zal vast een verband bestaan tussen die split second en intuïtie. Er zijn vaak genoeg situaties of personen die ervoor zorgen dat er in je hoofd allerlei alarmbellen gaan rinkelen. Dat je weet dat het géén goed idee is om je met die persoon in te laten of die situatie in te stappen, zonder dat je er de vinger op kunt leggen waarom dat zo is. Achteraf, als je meer te weten bent gekomen over die persoon of die situatie, kun je meestal wel beredeneren waarom die alarmbellen afgingen en waarom alle lichten op rood sprongen en kun je prima aangeven waarom je intuïtie gelijk had. Zie je wel, het heet niet voor niets intuïtie.
Maar bij de laatste split second- situatie waarin ik terecht kwam, stonden mijn intuïtie en wat ik uiteindelijk deed lijnrecht tegenover elkaar. Mijn intuïtie krijste “Oh hell no!”, mijn brein vroeg zich af “Waarom niet?” en ik volgde mijn brein. Dat leverde me een brok zelfvertrouwen op, een contract met de sportschool (als in betaald worden om naar de sportschool te gaan), contacten met ontzettend leuke mensen die ik anders nooit ontmoet zou hebben, en een dierbare vriend.
Had ik op dat moment naar mijn intuïtie geluisterd, dan was ik dus net in de metro gesprongen voordat de deuren dichtvielen en was alles doorgegaan zoals het al tijden ging. Maar ik liet de metro voor wat die was en sprong in plaats daarvan in een achtbaan compleet buiten mijn comfortzone.
“Goed verhaal, Jo, maar wat wil je nu eigenlijk zeggen?” Nou, denk ’ns na over de split seconds in jouw leven en ga af en toe vér naast je comfortzone staan. Wie weet wat het je brengt! Een metro is uiteindelijk ook maar gewoon een metro.